Na terenie dawnego powiatu krotoszyńskiego powstały Kurkowe Bractwa Strzeleckie również w Zdunach (1667), Koźminie Wielkopolskim (1690), Kobylinie (1693), Rozdrażewie (sprzed 1732), Sulmierzycach (1758), Pogorzeli (1766), Dobrzycy (1802), Borku (1858), Ligocie-Korycie-Korytnicy (1929) i Roszkach (1922).
Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Kobylinie
Józef Łukaszewicz twierdził, że bractwo w Kobylinie mogło być już w XV w., jednak w XVI w. śladów po nim brak. Dopiero 17 maja 1693 r. Bogusław i Jan Leszczyńscy potwierdzili statut bractwa. „Ponieważ pamięć ludzka według biegu natury, która jest i niedługo trwa a niszczeje, iż kiedyby na potomstwo czasu po nas będącym co takowego potrzeba było wiedzieć, pismem to opatrzeć i przez pewne konsygnacye, terminowanie i naznaczenie, musi to bydź onym od nas zostawiono i do wieczności ich przywiedziono. Przetoż my Bogusław z Leszna Leszczyński, biskup natenczas łucki, także Rafał z Leszna Leszczyński, wojewoda poznański ect. panowie dziedziczni na Kobylinie, Zdunach, Jutrosinie ect. Wiadomo czynimy i zeznawamy niniejszem pisaniem, że nam poddani nasi Bractwa strzeleckiego w Kobylinie jednostajnie wszystkich Braci zezwoleniem i prośbą dla otrzymania w Bractwie swem porządku i rządu dobrego, także dla pobudki do takowego ćwiczenia drugich młodszych mieszczan, supplikowali a następujące artykuły do przejrzenia, approbowania, potwierdzenia i pieczęcią naszą herbową roborowania podali, których im z dobrym namysłem i rozważeniem we wszystkich punktach i klauzulach in genere, in specie tern pisaniem naszem pozwalamy i ratyfikujemy i im zupełną moc i utwierdzenie dawamy, quae sunt de verbo ad verbum ut sequntur” – głosił statut. By być członkiem bractwa w Kobylinie, trzeba było dać parę ortów wkupnego i grosz wpisowego. Z kolei, by wystąpić, należało wyłożyć 12 groszy. O tytuł króla strzelać mógł tylko mieszczanin. Każdy mógł strzelać tylko trzy razy. Bractwo nie zostało reaktywowane po II wojnie światowej.
Józef Łukaszewicz twierdził, że bractwo w Kobylinie mogło być już w XV w., jednak w XVI w. śladów po nim brak. Dopiero 17 maja 1693 r. Bogusław i Jan Leszczyńscy potwierdzili statut bractwa. „Ponieważ pamięć ludzka według biegu natury, która jest i niedługo trwa a niszczeje, iż kiedyby na potomstwo czasu po nas będącym co takowego potrzeba było wiedzieć, pismem to opatrzeć i przez pewne konsygnacye, terminowanie i naznaczenie, musi to bydź onym od nas zostawiono i do wieczności ich przywiedziono. Przetoż my Bogusław z Leszna Leszczyński, biskup natenczas łucki, także Rafał z Leszna Leszczyński, wojewoda poznański ect. panowie dziedziczni na Kobylinie, Zdunach, Jutrosinie ect. Wiadomo czynimy i zeznawamy niniejszem pisaniem, że nam poddani nasi Bractwa strzeleckiego w Kobylinie jednostajnie wszystkich Braci zezwoleniem i prośbą dla otrzymania w Bractwie swem porządku i rządu dobrego, także dla pobudki do takowego ćwiczenia drugich młodszych mieszczan, supplikowali a następujące artykuły do przejrzenia, approbowania, potwierdzenia i pieczęcią naszą herbową roborowania podali, których im z dobrym namysłem i rozważeniem we wszystkich punktach i klauzulach in genere, in specie tern pisaniem naszem pozwalamy i ratyfikujemy i im zupełną moc i utwierdzenie dawamy, quae sunt de verbo ad verbum ut sequntur” – głosił statut. By być członkiem bractwa w Kobylinie, trzeba było dać parę ortów wkupnego i grosz wpisowego. Z kolei, by wystąpić, należało wyłożyć 12 groszy. O tytuł króla strzelać mógł tylko mieszczanin. Każdy mógł strzelać tylko trzy razy. Bractwo nie zostało reaktywowane po II wojnie światowej.
Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Sulmierzycach
Bractwo Kurkowe w Sulmierzycach powstało w 1758 r. na podstawie statutu sprzed roku. Niestety dokumenty na temat jego działalności uległy zniszczeniu w okresie II wojny światowej. Przypuszcza się, że w okresie międzywojennym do bractwa należało ok. 40 – 60 osób. Bractwo posiadało liczne nieruchomości, a uroczystości niewiele różniły się od wcześniej wspomnianych w innych organizacjach. Zajmowało się również organizacją bali i zabaw towarzyskich. To właśnie w okresie Powstania Wielkopolskiego broń braci posłużyła w formowaniu kompanii sulmierzyckiej. Co ciekawe, ich późniejsze mundury nawiązywało do mundurów powstańczych. Po II wojnie światowej bractwo nie zostało reaktywowane, a jego majątek został podzielony na działki i sprzedany.
Bractwo Kurkowe w Sulmierzycach powstało w 1758 r. na podstawie statutu sprzed roku. Niestety dokumenty na temat jego działalności uległy zniszczeniu w okresie II wojny światowej. Przypuszcza się, że w okresie międzywojennym do bractwa należało ok. 40 – 60 osób. Bractwo posiadało liczne nieruchomości, a uroczystości niewiele różniły się od wcześniej wspomnianych w innych organizacjach. Zajmowało się również organizacją bali i zabaw towarzyskich. To właśnie w okresie Powstania Wielkopolskiego broń braci posłużyła w formowaniu kompanii sulmierzyckiej. Co ciekawe, ich późniejsze mundury nawiązywało do mundurów powstańczych. Po II wojnie światowej bractwo nie zostało reaktywowane, a jego majątek został podzielony na działki i sprzedany.
Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Zdunach
Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Zdunach powstało 8 kwietnia 1667 r. Na prośbę dziedzica Zdun Krzysztofa Sieniuty zezwolił na to król Jan Kazimierz. Przywilej ten potwierdził w 1765 r. król Stanisław August Poniatowski. Organizacja miała takie same prawa, jak bractwa w pozostałych częściach Wielkopolski. Bractwo wybudowało strzelnicę za miastem z drewna. Był tam też budynek kilku izbowy, gdzie mieścił się szynk wódki i piwa, a który również wydzierżawiano. Późniejsza strzelnica mieściła się w okolicy dzisiejszej szkoły ponadpodstawowej. Bractwo było mocno zgermanizowane, dlatego po zajęciu Zdun w 1920 r. organizacja musiała upaść. Reaktywacja odbyła się w 1927 r. Inicjatorem jej powstania był aptekarz i burmistrz Bernard Szał, który został pierwszym prezesem. Sekretarzem został inż. Szarejko, komendantem Kląskała, skarbnikiem Buczyński, ławnikami: naczelnik Nowaczyński, dr Pomianowski i inż. Jaworski. Organizacja weszła później do Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich R.P. Bractwo przestało istnieć w 1939 r. w momencie wybuchu II wojny światowej, jednak już wcześniej jego dzialalnośc była bardzo skromna. Wpływ mogła mieć na to rezygnacja Szała ze stanowiska burmistrza w 1934 r. Po wojnie organizacja nie została reaktywowana.
Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Zdunach powstało 8 kwietnia 1667 r. Na prośbę dziedzica Zdun Krzysztofa Sieniuty zezwolił na to król Jan Kazimierz. Przywilej ten potwierdził w 1765 r. król Stanisław August Poniatowski. Organizacja miała takie same prawa, jak bractwa w pozostałych częściach Wielkopolski. Bractwo wybudowało strzelnicę za miastem z drewna. Był tam też budynek kilku izbowy, gdzie mieścił się szynk wódki i piwa, a który również wydzierżawiano. Późniejsza strzelnica mieściła się w okolicy dzisiejszej szkoły ponadpodstawowej. Bractwo było mocno zgermanizowane, dlatego po zajęciu Zdun w 1920 r. organizacja musiała upaść. Reaktywacja odbyła się w 1927 r. Inicjatorem jej powstania był aptekarz i burmistrz Bernard Szał, który został pierwszym prezesem. Sekretarzem został inż. Szarejko, komendantem Kląskała, skarbnikiem Buczyński, ławnikami: naczelnik Nowaczyński, dr Pomianowski i inż. Jaworski. Organizacja weszła później do Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich R.P. Bractwo przestało istnieć w 1939 r. w momencie wybuchu II wojny światowej, jednak już wcześniej jego dzialalnośc była bardzo skromna. Wpływ mogła mieć na to rezygnacja Szała ze stanowiska burmistrza w 1934 r. Po wojnie organizacja nie została reaktywowana.